اینجا هیچ چیز اصل نیست
مبل زیبا: برق النگوها همان اول ورودی بازار چشم ها را خیره می کند. انگار به در و دیوار هر مغازه رنگ زرد و سفید براق پاشیده اند. وارد بازار سلطانی که می شوی، خودت را وسط دختر و پسرهایی می بینی که برق گردنبند و النگوهای بدلی چشم هایشان را خیره می کند.
به گزارش مبل زیبا به نقل از ایسنا، روزنامه «ایران» در ادامه نوشت: اینجا هیچ چیز اصیلی نیست و اصیل ترین شیء ممکن همان زلم زیمبوهای بدلی است؛ از گوشواره و النگو گرفته تا موی سر و... چند نفری تصاویر گوشی موبایل شان را بالا و پایین می کنند تا بدل گردنبند و دستبند طلایی را که دیده اند پیدا کنند. فروشنده ها اجناس داخل ویترین را نشان می دهند و قیمت فروش عمده و تکی شان را می گویند. طبقه دوم بازار هم برای خودش دنیایی است دیدنی. بدلیجاتی که با یک تلفن فروخته می شوند و فروشنده هایی که در صفحات مجازی مشغول قیمت دادن به مشتری ها هستند. قهوه خانه کوچک و قدیمی انتهای بازار هم پاتوق فروشنده هایی است که برای ناهار جمع می شوند و همانجا هم دستی در سینی غذا و هم، دستی در فضای مجازی می برند و خرید و فروش را با غذا و استراحت به هم گره می زنند.
«من اگر طلا هم داشته باشم ترجیح می دهم از بدلیجات استفاده کنم. از جان آدم که بالاتر نیست. وقتی توی روز روشن خفت آدم را می گیرند چرا باید گردنبند طلا بیندازم گردنم؟» این را زن جوانی می گوید که با وسواس گردنبندهای مختلف را روی میز پهن می کند و مشغول برانداز می شود. پس از انتشار فیلم هایی که سارقان با تهدید از زنان و دختران، طلا و جواهرات شان را سرقت می کردند، تصمیم گرفته بیشتر احتیاط کند: «اگر برای خرید یا انجام کار بیرون بروم طلا و جواهر همراهم نمی برم. یکی ازهمسایه ها پیشنهاد کرد به جای گردنبند و دستبند طلا، بدل بگیرم تا اگر یک روز گیر سارقی افتادم، خودم دو دستی تقدیمش کنم، البته اینجا که آمدم آنقدر جذب این بدلیجات شدم که می خواهم چند تا گردنبند و گوشواره برای میهمانی بخرم.»
اینجا از همه جای ایران مشتری دارد. بعضی ها برای سوغاتی و بعضی هم مغازه دارند و بدلیجات می فروشند. همه اینهایی که می بینید از چین می آید. جوان فروشنده از بدلیجات مغازه اش می گوید و اعتقاد دارد حفظ کردن قیمت عمده و تک فروشی این همه جنس خودش یک هنر است: «قیمت بدلیجات به مدل، نگین و مارک آن بستگی دارد. این چند مدل که می بینید هندی است، البته تولید داخل هم داریم ولی از آنجاییکه قیمت آبکاریش زیاد می شود معمولا تولید آن صرف نمی نماید. مثلا النگوهای هندی کیفیت بالایی دارند و رنگ زرد آن از بین نمی رود. پک کامل این النگوها ۱۱ عددی است و هر النگو ۶۵ هزار تومان است. این مدل هم چینی است و این یکی هم ایرانی که از ۲۸ هزار تومان آغاز می شود به بالا....»
گوشی همراهش را بالا و پایین می کند تا فاکتور خرید بدلیجات از چین را نشانم بدهد. می گوید شهر گوانگژو مرکز تولید بدلیجات در این کشور است: «خیلی از این بدلیجات به اروپا و کشورهای آسیایی صادر می شود. ما آنها را بسته ای می خریم و پول باربری را کیلویی پرداخت می نماییم اما مردم تصور می کنند خود اجناس را هم کیلویی می خریم. مثلا برای حمل النگو باید هر کیلو ۲۵۰ هزار تومان به باربری بدهیم که به ایران و تهران برسانند. از وقتی کرونا آمد اوضاع ما هم زیاد تعریفی ندارد. هم اکنون از هر پنج تا مغازه یکی مشتری دارد. این جمعیتی که اینجا می بینی اغلب فقط قیمت می پرسند و خریدار نیستند. پیش از کرونا آن قدر اینجا شلوغ بود که برای تردد مجبور می شدیم از طبقه بالا رفت وآمد نماییم. هم اکنون هم آنهایی که خیلی اهل میهمانی رفتن هستند برای خرید بدلیجات اشتیاق دارند. برای هر میهمانی یک ست بدلیجات می خرند و باردیگر عوض می کنند تا تکراری نباشد.
بیشتر این مغازه ها عمده می فروشند و مشتری های ما بیشتر از شهرستان هستند که برای مغازه هایشان از ما خرید می کنند. روی هر جنس هم ۲۰ تا ۳۰ درصد می کشند و می فروشند. معمولا مشتری هایی را که عمده خرید می کنند می شناسیم و درواقع مشتری ثابت هستند. مشتری عروس و داماد هم داریم که طلا و جواهرات شان را می فروشند و بدل همان سرویس را از ما می خرند.»
آقا از اینجا چطور بروم بازار کفاش ها؟ می گوید: «گناه من چیه که مغازه ام سرنبش است؟ مثل کیوسک هایی که در بعضی از پارک ها نصب شده و روی آن نوشته شده از من بپرس. از بامداد تا عصر به هزار نفر آدرس می دهم... انتهای بازار سمت راست از کنار مسجد برو می رسی به بازار کفاش ها.»
مصطفی ۱۰ سالی هست که در کار بدلیجات است. می گوید به علت تنوع زیاد و زرق و برق جالبی که دارند معمولا برای خیلی ها جذاب است: «۱۰۰ مدل جنس هم اکنون توی مغازه می بینی. قیمت عمده و تک فروشی هم فرق دارد. ۸۰ درصد مشتری های ما از شهرستان می آیند. بازار بدلیجات در شهرستان بیشتر از تهران رونق دارد. مثلا این سرویس نیم ست ۷۰۰ هزار تومان است. نقره همین کار سه میلیون تومان و اگر طلا باشد که بیشتر از ۲۰ میلیون تومان ارزش دارد. من که ۱۰ سال است کار می کنم نمی توانم سرویس طلا بخرم. حالا یک زوج در شهرستان که درآمد زیادی هم ندارند معمولا برای مراسم عقد از همین سرویسهای بدل استفاده می نمایند. خیلی هم خوب است و هیچ اشکالی ندارد؛ دستبند، گردنبند، گوشواره و پابند بیشترین فروش بدلیجات است. راستش را بخواهید همه این جنس ها هم قاچاقی وارد کشور می شوند. یک زمانی قانونی از چین وارد می شد و یک هفته ای هم به دست ما می رسید اما هم اکنون قاچاقی وارد می شود و چهار ماه طول می کشد برسد دست ما.»
دیگر خبری از کلاه گیس های رنگارنگی که زمانی جلوی مغازه ها آویزان بود نیست. انگار بازار کلاه گیس از رونق افتاده. این را زن جوانی می گوید که برای پیدا کردن کلاه گیس از غرب تهران به بازار آمده است. فروشنده با دست گوشه مغازه را نشان داده است و می گوید همین چند مدل را داریم. زن از همان دور نگاهی می اندازد و راهش را کج می کند و می رود. فروشنده خنده ای می کند و می گوید خدا را شکر کسی به کلاه گیس احتیاجی ندارد: « تا چند سال قبل همه مغازه های این راسته کلاه گیس داشتند. مشتری کلاه گیس هم معمولا زنان و دختران دهه ۵۰ و ۶۰ بودند که به علت مشکلات پوستی ریزش مو داشتند، اما انگار نسل دهه ۷۰ و ۸۰ بیشتر مراقب پوست و موی خودشان هستند و کمتر احتیاج به کلاه گیس پیدا می کنند. خود من آن قدر از کتیرا و روغن نارگیل استفاده می کردم که موهای سرم ریخت. وقتی مشتری کلاه گیس کم شد بدلیجات را جایگزین کردم. از وقتی هم که کرونا آمد بازار آنلاین بدلیجات داغ شد. هم اکنون بسیاری از همکاران ما اجناس شان را در اینستاگرام می فروشند. مشتری سفارش می دهد و هر شهری که باشند می فرستیم. اجناس ما استیل است. چندسالی است که جنس کوپر، برنج و ورشو هم مد شده. برخی از مشتری ها برای حفظ امنیت خودشان بدلیجات می خرند. سارقانی هستند که در کوچه و خیابان های خلوت با تهدید، طلا و جواهرات زنان را سرقت می کنند. مشتری تلاش می کند بدل گردنبند، گوشواره یا دستبند طلایی را که دارد بخرد تا حداقل اگر هم سرقت شد به اندازه ۳۰۰ هزار تومان ضرر کند، البته بسیاری از زنان در کشورهای اروپایی صرفا از بدلیجات برای زینت خودشان استفاده می نمایند. بنابراین بیشترین صادرات بدلیجات از چین به اروپا است. برای بسیاری از زنان اروپایی حتی کسانی که وضعیت مالی خوبی هم دارند فرقی نمی کند از طلا و جواهر استفاده کنند یا بدل. معمولا پولی که می خواهند برای طلا و جواهر بپردازند در جای دیگری سرمایه گذاری می کنند چون قیمت طلا در این کشورها نوسان ندارد.»
دست همدیگر را محکم گرفته اند. انگار انتخاب برای شان کمی سخت شده است. روپوش مدرسه به تن دارند و از مدرسه یک راست به بازار آمده اند. یکی شان گوشواره ای را به دوستش نشان داده است و می گوید: «به نظرت برای تولد مینو این را کادو بگیریم؟ با علامت تأیید دوستش، فروشنده جعبه را از داخل ویترین بیرون می کشد و به آنها می دهد. لحظه خداحافظی هر دو با صدای بلند طوری که فروشنده بشنود، می گویند: «اینجا برای ما مثل بهشت است. کاش همه این بدلیجات برای ما بود.»
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب